Vette pech

Belse friet met Belse mayonaise? Je mag me er ’s nachts voor wakker maken! Vorige week donderdag werd ik echter wakker met een Bellse parese. Dat is geen vette hap van onze zuiderburen, maar vette pech: ik heb een (tijdelijke) aangezichtsverlamming. En deze verlamming heeft niks te maken met België maar met de achternaam van de Engelse chirurg Sir Charles Bell. Hij beschreef de aandoening voor het eerst rond 1820.

Zo krijg je dat
Een sluimerend herpesvirus (dat van de koortslip) is waarschijnlijk de oorzaak. Dit virus is op mijn linker aangezichtszenuw geslagen. Die doet het tijdelijk niet meer en dus beweegt de linkerkant van mijn gezicht niet. En dat is lastig met eten, drinken en praten. Bovendien knippert mijn linkeroog niet goed, waardoor ook kijken moeilijker is. Ik gebruik oogdruppels om te voorkomen dat mijn oog uitdroogt. Overdag draag ik regelmatig een 'piratenlap' om mijn linkeroog wat rust te gunnen. En ’s nachts slaap ik met een satijnen gezichtsmaskertje. Want anders heb ik niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een oogje op m’n lief.

Zo gaat het over
Via de dokter kreeg ik een tiendaagse stootkuur Prednison. En verder het advies om te rusten en af te wachten. In mijn leeftijdscategorie is de kans dat het binnen 6 tot 8 weken geneest zonder restverschijnselen, 61%.
Stilzitten is niet mijn ding, dus via een lotgenotensite kreeg ik de tip om naar Amsterdam te gaan. Daar heeft de van oorsprong Russische Margarita Petrova een acupunctuurpraktijk. Zij boekt goede resultaten met mensen die net als ik een Bellse parese hebben. In Rusland werken neurologen al jarenlang met acupunctuur. Het is daar veel meer dan in Nederland onderdeel van de reguliere zorg. Van Margarita kreeg ik mimeoefeningen die ik trouw twee keer per dag doe. Daarnaast plak ik twee keer per dag tape rond mijn linkeroog en aan de linkerkant van mijn mond. Die tape laat ik steeds twee uur zitten. En inmiddels heeft Margarita mij twee keer een massage met aansluitend een acupunctuurbehandeling gegeven. Dat voelt niet alleen heel fijn, het is ook ontspannend en het geeft mij bovenal het gevoel dat ik er alles aan doe om weer helemaal beter te worden!

Lachen als medicijn
Precies een week geleden op donderdag 22 oktober kreeg ik de diagnose. Daarna werd het elke dag een klein beetje slechter, tot gisteren. Want sinds gisteren zit er hier en daar wat meer beweging in mijn gezicht. Mijn mond is iets soepeler en mijn oog knippert iets beter. Het is nog minimaal, maar ik ben natuurlijk blij met elk resultaat! Mijn energielevel is afwisselend heel hoog (vlak na de acupunctuurbehandelingen) tot laag (wanneer ik zoals vanmorgen opsta met stijfheid en pijn achter mijn linkeroor en in mijn nek).
Spiegels probeer ik te vermijden, behalve tijdens mijn oefeningen. En de eerste dagen probeerde ik ook niet te lachen. Om de mensen om mij heen mijn rare grimas te besparen ... Totdat ik een appje kreeg: 'Ik zou gewoon blijven lachen hoor, dat blijft toch het beste medicijn. En een Ansje die niet lacht, bestaat niet!'. En zó is het!